Het wordt voor christenen
een tweede Veertigdagentijd in lockdown.
Onze Veertig-dagentijd wordt een Vierhonderd-dagentijd.

Wat een jaar!
Wat een beklemmende beperking!
Wat een spanningen in de samenleving en onrust in de media!

En toch.
Het is een lastig maar ook leerrijk jaar.
Een jaar met vervelende inperkingen
maar ook een tijd van bijzondere bewustwording en inspiratie.

Onze coronaroute lijkt op de lange, lastige tocht naar Compostela:
een parcours langs berg en dal,
een veeleisende tocht, veel zwaarder dan vooraf ingeschat.
De coronaretraite werkt als een spiegel
voor onszelf en de samenleving.

De komende Veertigdagentijd kan alles alleen maar
nog intenser maken.
40 dagen met verhoogde aandacht
voor de waarden van het evangelie.
40 dagen in de geest van die godsdienst- en samenlevingsvernieuwer
van meer dan 2000 jaar geleden.

Vanuit de inspiratie van toen kunnen christenen doen
wat vandaag te doen staat:
zelf weerbaar blijven en anderen bemoedigen in deze moeilijke dagen,
meewerken aan een samenleving die socialer en duurzamer moet worden.

Na een jaar lockdown zullen we beter dan ooit weten
waar onze kracht te zoeken en vinden is:
in onze persoonlijke spirituele beleving:
de bron van Geestkracht welt op in onszelf,
in de zorg voor spirituele communicatie in groepen en gemeenschappen:
de bron van Geestkracht borrelt op
in de de uitwisseling van onze innerlijke beleving met zielsgenoten.

Na coronatijd krijgen we voluit kansen om elkaar te vertellen
wat de coronastilte en de lange bezinningstijd
met ‘onze ogen en ons hart’ hebben gedaan.
Het kan het bescheiden begin worden
van een nieuw en warm Pinksteren
op de plek waar we leven en samenkomen.

De tocht naar ‘het Compostela in ons dagelijks leven’
is nooit gedaan maar begint elke dag weer op-nieuw.

Jean-Paul Vermassen