Een interessante visie om de zorg voor identiteit
te combineren met de behartiging van een wederkerige interculturaliteit.
Alleen de twee samen kunnen in de komende decennia van de 21^ste eeuw
een weg naar verzoening en vrede banen,
weg uit de huidige, gevaarlijke polarisatie.

“De idee van humaniteit betreft datgene wat mensen gemeenschappelijk hebben.
Maar wat ze gemeenschappelijk hebben is ook hun particuliere culturele ervaring.

Mensen zijn geen abstracte exemplaren van de menselijke soort,
ze hebben allemaal hun bijzondere culturele ervaring wat het betekent mens te zijn.
Er is geen ervaring van humaniteit buiten een bepaalde cultuur om.
Humaniteit is een door een cultuur gevormde ervaring.
Daarbij spelen tradities een dominante rol. Er is geen cultuur zonder tradities.

Cultuur is een soort mentale software, een moreel kapitaal.
Elke groep, elk land of elke godsdienst heeft daarin het beste van de eigen ervaring en visie betreffende mens zijn belegd.
De kern van een cultuur wordt gevormd door waarden. Deze waarden sturen het denken en doen.
De fundamentele waarden bepalen de dagelijkse keuzen van mensen en groepen.

Waarom kan de globalisering van de wereld niet meer en meer multinationale staten tot stand brengen?
Het principe dat daarbij centraal staat is:
een wederzijdse waardering van elkaars cultuur.
Dat houdt in dat iedereen de ander met een andere cultuur, een andere taal, een andere godsdienst,
een andere levensovertuiging en een andere huidskleur ziet als een mens.
Maar dan tegelijk met de erkenning dat die andere cultuur, die andere taal, die andere godsdienst,
die andere levensovertuiging en die andere huidskleur voor de identiteit van die ander dezelfde betekenis hebben als voor onszelf.”

Gerrit Manenschijn,  Riskante humaniteit. Over de civilisatie van de gewelddadige mens, 2002.