‘Eerder dan te spreken over leven in ‘de tijd na corona’
is het beter te denken aan de tijd om van leren leven met corona’, zeggen de virologen…

Gelijkt ons leven van morgen dan niet op een camino-tocht naar Santiago de Compostela?
Onze weg zal voortaan een minder zekere en duidelijke toekomst hebben dan we tot nu toe dachten.
Er kunnen nog nieuwe hindernissen en wendingen voorkomen.
We zullen meer alleen op weg zijn
en anders verbonden met anderen.
Het is niet meer het beloofde land of het paradijs dat ons wenkt.
Het is inderdaad meer zoals een Compostela-tocht.
Na een groet in Santiago of Finisterre
gaan we terug naar het wel en wee
van ons gewone en bij wijlen lastige leven.

Onderweg zijn wordt belangrijker dan aankomen,
meer dan ooit!
Nu en dan zal het niet anders kunnen dan
via doorbijten-in-weerbaarheid.
Geestelijke tevredenheid en vervulling in eenvoud
én vriendschap en liefde,
worden kostbaarder dan ooit.

Heel de coronacrisis kan een geestelijke en algehele bestaansverdieping worden.
Als de grenzeloos-materiële-behoeften-bevrediging van vroeger
niet meer kan,
reikt de spirituele en religieuze levensweg ons
‘wonderlijk, levend water’ aan
waar een mens geen dorst meer van krijgt.

Dat kunnen we hopelijk nog wel een keer in Spanje (of Umbrië-Italië) beleven, maar evengoed in eigen land en streek en zelfs thuis.