‘Alle deuren mogen weldra weer open’,
zegt de Nationale Veiligheidsraad.
‘Maar blijf behoedzaam!’

‘Het werd tijd!’, zegt een dame,
‘maar de voorbije tijd was voor mij toch een kostbare pauze’.
‘Voor mij zal deze lange onderbreking toch een blijvende invloed hebben’,
zegt iemand anders.

Zou het zo verder kunnen?  Voor wie zou het niet goed zijn?

Meer kalmte en rust op de weg en op het werk.
Elkaar thuis en in vriendenkring in een ander licht zien.
De weelde in eigen regio herontdekken,
zonder veel kilometers te moeten vreten.
De bomen zijn dichterbij. De waterloop spreekt met meer kracht.
Dieper gaat onze stap.

Er is ook in Vlaanderen een camino te stappen.
Een bos. Het gezang van de vogels. De paarden in de weide.
Onze ziel vermengt met het licht-welvende landschap.
Er voltrekt zich een wonder:
het gewone zingt een buitengewoon lied.
We worden ‘onthuld’ aan elkaar en aan ons onszelf.
Onze innerlijke deuren gaan open.+
Er valt vuur uit de blauwe hemel. Onze taal wordt lyrisch.

De coronatijd heeft ons de weldaad laten aanvoelen+
van het drukken op de pauzeknop, tegen de hectiek en ratrace.
Veel hoeven we daarvoor niet te doen.
Ver moeten we niet reizen om betoverd
te worden door de magische wisselwerking
tussen mens en landschap.

Het is ook daar en dan dat gelovigen
iets van een diepere Aanwezigheid in het leven ervaren.
Hun taal wordt religieus.

(Beeld: Aaigem bij Aalst, het inspirerende landschap van zanger-liedjesschrijver Jan De Wilde)

Jean Paul Vermassen